Toen Cece Dao, studente aan de Erasmus Universiteit, problemen had met haar kamer, kon zij bij een goede vriend overnachten. Die nacht randde hij haar aan. De volgende dag maakte ze daar een post over op Facebook, waarin ze haar belager niet bij naam noemde. Hij stuurde haar privé een berichtje waarin hij zijn excuses aanbood. En vertelde dat hij toch met de opleiding ging stoppen. Dao zag hem later alsnog bij hoorcolleges verschijnen en kreeg last van angstaanvallen. De studentcoördinatoren en decaan vertelden Dao dat zij niets voor haar konden doen en dat ze naar de politie moest. Maar klopte dat wel? Had de universiteit niet meer voor Dao kunnen doen?

Universiteit laat in actie

Dao startte een petitie om haar belager van campus af te krijgen. Nadat de petitie grotere bekendheid vergaarde, stelde de juridische commissie van de universiteit een onderzoek in. Dao was al die tijd niet geïnformeerd over het bestaan van deze commissie, laat staan dat de universiteit überhaupt onderzoek kon doen – in tegendeel. De universiteit had hier sneller en beter werk van kunnen maken, vertelt Dao in Univers: “Dit is een erg problematisch en bureaucratisch proces. Het duurt ontzettend lang. Het voelt soms alsof het machines zijn in plaats van mensen.”

Het ‘onderzoek’ liep door, ook nadat Dao het bericht van haar belager, waarin hij toegeeft wat hij heeft gedaan, liet zien. Dao vat samen: “De universiteit had dus wel de autoriteit om onderzoek te doen en maatregelen te treffen. Maar niemand had mij hierover geïnformeerd. Daarnaast ondernam de universiteit wel actie toen de petitie onder de aandacht kwam. Dat kwam mij verdacht over.” Dao hield 25 april een stil protest om aandacht te vragen voor deze gang van zaken. Haar protest is te zien op de afbeelding, oorspronkelijk verschenen in Erasmus Magazine dat verslag legde van haar actie.

Hoe verder: betere aanpak seksueel geweld

Wat kunnen universiteiten hier beter in doen? Dao vertelt wat haar zou hebben geholpen. Er moet aan alle studenten duidelijk worden gemaakt wie het aanspreekpunt is voor seksueel geweld, en die persoon moet dan ook alle benodigde kennis in huis hebben om slachtoffers te helpen. Dao is van de ene naar de andere persoon gestuurd. De hulpverlening moet zich ook bezig houden met de mentale gezondheid van het slachtoffer. Seksueel geweld is traumatiserend, en leidt vaak tot heftige psychische klachten. Voor Dao was die zorg ondermaats: “Toen ik naar de studentenpsycholoog ging, lag de focus uiteindelijk op mijn academische prestaties.” Bovendien, vindt Dao, moet de universiteit ook voorlichting geven over seksueel geweld. “Sommige mensen zeggen dat ze niet seksueel misbruikt zijn, maar zijn toch seksueel betast zonder toestemming, bijvoorbeeld,” legt Dao uit.

Ook Janna Teeuwen, casemanager bij het Centrum Seksueel Geweld in Utrecht, doet enkele aanbevelingen. Universiteiten moeten erkennen dat seksueel geweld in meerdere vormen onder studenten voorkomt en dat het niet getolereerd wordt. Ook moeten universiteiten aan al hun studenten expliciet duidelijk maken dat er een vertrouwenspersoon is die hen kan helpen als zij slachtoffer zijn geworden. Deze vertrouwenspersoon moet goed geïnformeerd zijn over seksueel geweld, slachtofferschap, en moet bekend zijn met het Centrum Seksueel Geweld. Het Centrum is het landelijke expertisecentrum waar acute slachtoffers van verkrachting en aanranding terecht kunnen voor medische, psychologische en forensische zorg, zodat hun kans op fysiek en mentaal herstel én de kans op berechting van de dader het grootst is. Het Centrum ondersteunt en adviseert vertrouwenspersonen graag over de beste behandeling in individuele gevallen.

Victim blaming

Slachtoffers moeten alleen ook meer veiligheid ervaren om over hun ervaring te durven spreken. Vooral victim blaming kan ervoor zorgen dat slachtoffers niemand iets vertellen en daardoor geen hulp krijgen. Er is op Act4Respect eerder over victim blaming geschreven, en ook in het geval van Dao kwam het voor: het beschuldigen van het slachtoffer. Deze beschuldiging kan impliceren dat het slachtoffer het geweld zelf heeft veroorzaakt, door kleding of gedrag, of dat het slachtoffer liegt of overdrijft voor aandacht of geld. “Zo noemde iemand mij een ‘attention piece of shit’ op mijn Facebook-tijdlijn.” zegt Dao.

Andere redenen dat slachtoffers bang kunnen zijn het over hun ervaring te hebben, zegt Teeuwen, is angst voor andere vormen van geweld, chantage, een taboe op seksueel geweld, of zelfs een loyaliteitsgevoel naar de pleger toe. De pleger is namelijk, vooral voor studenten, vrijwel altijd een bekende – zoals ook in het geval van Dao, een goede vriend.

Cece Dao’s belager moet door haar petitie sinds half april in ieder geval zijn lessen thuis volgen. Dao wil nu dat universiteiten aan elke pleger een campusverbod opleggen.

Wat vindt u van Dao’s initiatief? Laat het weten in de opmerkingen onder dit artikel of in de Linkedin-groep.

Fotocredits: Tim Ficheroux (Erasmus Magazine)