Het begrip ‘verkrachting’ is iets waar iedereen boven een bepaalde leeftijd wel mee bekend is. Of je er nou van gehoord hebt op het journaal of ervoor gewaarschuwd bent door je opvoeders. De heersende consensus is dat verkrachting slecht is. Zo ver zijn we dus: Verkrachting mag niet. Daarom kan het moeilijk zijn om je vriend, vriendin of iemand anders die je eerst lief vond of waar je tegenop keek, ineens een verkrachter te noemen.

Want wat als je bijvoorbeeld vijf keer nee hebt gezegd en de zesde keer instemt? En wat als je geen toestemming hebt gegeven, maar je vriendje zit ineens met zijn hand in je onderbroek? Mag dat?

Zure nasmaak

Van mijn gewelddadige relatie kan ik me veel nare dingen herinneren. Seksuele ervaringen met hem heb ik nog wat meer weggestopt. Wel weet ik nog duidelijk dat ik vaak moest huilen of zei dat ik niet meer wilde, dat hij zachter moest doen of dat ik pijn had. Hij stopte niet. Ik weet dankzij mijn feministische ontwikkeling dat dit verkeerd was en dat je ook in een relatie nooit de autonomie over je lichaam verliest. Toch voel ik me misselijk bij het woord verkrachting, en durf ik dat niet goed op mijn ervaring te plakken. Het is een woord met een letterlijke en wettelijke definitie, maar ook een zure nasmaak op emotioneel gebied.

Daarom kan het moeilijk zijn om je vriend, vriendin of iemand anders die je eerst lief vond of waar je tegenop keek, ineens een verkrachter te noemen.

De afgelopen tijd duiken er op Instagram accounts op van mensen die mannen in de Nederlandse muziekwereld anoniem en zonder bewijs beschuldigen van verkrachting. Althans, zo zien die mannen dat zelf. Onkel Omar bijvoorbeeld spreekt van ‘levensgevaarlijke beschuldigingen’ en de beheerder van het account @abusers_nl krijgt doodsbedreigingen van een aantal namen die op het account staan vermeld. Er wordt geroepen dat vrouwen smaadcampagnes aan het voeren zijn, om aandacht vragen, en uit leedvermaak rondsmijten met woorden als verkrachting en seksueel geweld.

Adempauze

De wereld zou een betere plek zijn als mannen een adempauze nemen voor ze in de verdediging schieten. Wat als vrouwen niet willen haatzaaien en liegen, maar elkaar in bescherming willen nemen tegen de mensen die hen hebben beschadigd? Wat als vrouwen stelselmatig niet worden geloofd en worden uitgescholden wanneer ze de waarheid spreken, en nu alleen anoniem veilig kunnen praten over wat er met ze is gebeurd? Wat als vrouwen jarenlang je goede bedoelingen en onwetendheid in acht hebben genomen, maar hun trauma er niet minder van is geworden?

De wereld zou een betere plek zijn als mannen een adempauze nemen voor ze in de verdediging schieten.

Aan het kortste eind

Naast het feit dat @abusers_nl ook bewijs aangeleverd heeft gekregen voor sommige zaken, en sommige namen op de accounts ook bij mij op mijn nare-mannetjes-radar stonden, zou een eerste reactie op zo’n account anders moeten verlopen. Natuurlijk zijn valse beschuldigingen schadelijk en verkeerd. Maar het is tekenend dat de ‘onschuldpresumptie’ vooral meetelt als het om seksueel overschrijdend gedrag van mannen gaat. In de strijd om geloofwaardigheid is het stelselmatig de vrouw die aan het kortste eind trekt. Ik kan jullie vertellen: Het is niet leuk om te praten over verkrachting. Het is vaak makkelijker en veiliger om het beestje weg te stoppen, je hoofd in het zand te steken en zoveel mogelijk te doen alsof er niks gebeurd is. Ik noem het beestje niet bij de naam voor mijn lol of om iemand te beschuldigden. Ik doe dit omdat ik geef om vrouwen, en ze wil behoeden voor het beest dat ik en vele andere vrouwen helaas al hebben moeten ontmoeten.

In de strijd om geloofwaardigheid is het stelselmatig de vrouw die aan het kortste eind trekt.

Tessel ten Zweege is feminist-in-chief bij PISSWIFE, een zinecollectief over intersectionaliteit en kunst. In maart debuteerde ze als filmmaker met een documentaire over haar ervaring met partnergeweld. Ze is recentelijk afgestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam en schrijft voor OneWorld, VICE en Bedrock Magazine.