Okselhaar, fast fashion, dik zijn, menstrueren en seks: geen enkel onderwerp is een taboe in de podcast DAMN, HONEY. Deze podcast bespreekt onderwerpen waar je als vrouw van deze tijd mee moet dealen. Nydia van Voorthuizen en Marie Lotte Hagen; twee feministen in hart en nieren, zijn de oprichters van deze podcast en het intermezzo tijdens ons Act4Respect congres op 27 november. In dit interview praten we over de podcast, de betekenis van feminisme en hun eigen ervaringen met victim blaming.

DAMN, HONEY podcast

Nydia vertelt dat zij en Marie Lotte een tijd terug het boek ‘Sexy, but tired, but sexy’ van Jamie Li lazen; een boek wat veel frustraties voor hen opriep. Het boek beschrijft namelijk hoe je er als vrouw uit moet zien en hoe je je moet gedragen. Zo moet je als vrouw maar ‘zin maken’ als je eigenlijk geen zin in seks hebt, maar je partner wel. Als tegengeluid schreven Nydia en Marie Lotte het boek ‘DAMN, HONEY’: een positief pleidooi om te doen waar je zelf zin in hebt. “In dit boek konden wij al onze frustraties kwijt. Wel beschrijft het alleen onze eigen ervaringen, en geeft daarom maar een beperkt beeld. We merkten vanuit onze lezers dat ze méér wilden, en dit zorgde ervoor dat onze podcast DAMN, HONEY was geboren.”

In de afleveringen van de podcast DAMN, HONEY komen regelmatig gasten voorbij die hun persoonlijke verhaal doen of mensen informeren over onderwerpen als straatintimidatie, feministische porno, abortus en racisme. “Onze podcast is dus een platform om andere verhalen en perspectieven te laten horen”.

Feminisme speelt een belangrijke rol in de podcast, evenals in het persoonlijke leven van Nydia en Marie Lotte. “We zijn beide vrouw, en als vrouw loop je tegen veel dingen aan. Feminisme zorgt ervoor dat je meer inzicht krijgt in bepaalde onderwerpen, en dat je structuren in de samenleving kan herkennen die ertoe leiden dat vrouwen nog niet gelijk zijn aan mannen. Dit heeft ons geleerd hoe we meer voor onszelf op kunnen komen, en eventueel weerwoord kunnen bieden”.

Victim blaming

Het thema van het Act4Respect congres is victim blaming, een onderwerp dat vaker aan bod is gekomen in de boeken en podcasts van Nydia en Marie Lotte. We vroegen ze waarom het belangrijk is om hier aandacht aan te besteden. “Vrouwen krijgen nog steeds veel te maken met (seksueel) geweld. Als hen iets overkomt, dan wordt de vrouw geshamed in plaats van dat er gekeken wordt naar het grotere geheel en de structuren in de maatschappij. Er wordt vaak gezegd dat de vrouw haar grenzen had moeten bewaken; ze had bijvoorbeeld geen rokje aan moeten trekken of in het donker over straat moeten gaan. Dit creëert het idee van ‘schijnveiligheid’; door dit soort adviezen op te volgen, lijkt het alsof (seksueel) geweld je niet kan overkomen. Maar het kan iedereen overkomen”.

Ook Nydia kreeg te maken met seksueel geweld: een ervaring die ook wordt omschreven in het boek ‘Heb je nou al een vriend?’. Toen ze in de trein zat werd ze betast door een man die zichzelf aan het aftrekken was. Nydia deelde haar ervaring met Marie Lotte via WhatsApp, wiens eerste reactie was dat ze “had moeten schreeuwen”. Dit is óók een vorm van victim blaming: het suggereert namelijk dat Nydia de situatie had kunnen stoppen of zelfs voorkomen, in plaats van dat het haar simpelweg overkwam. Nydia vertelt: “hierdoor kreeg ik het idee dat het mijn schuld was, omdat ik anders had moeten reageren in de situatie. Maar de schuld ligt natuurlijk helemaal niet bij het slachtoffer, maar bij de dader”.

Verantwoordelijkheid

Het is daarom belangrijk dat er aandacht besteed wordt aan de daders van (seksueel) geweld, in plaats van dat de verantwoordelijkheid bij het slachtoffer ligt. “Tijdens gym op de middelbare school kregen wij als meisjes zelfbeschermingslessen, en werd ons geleerd hoe wij voor onszelf konden opkomen. In plaats daarvan had de school juist de verantwoordelijkheid bij de jongens moeten leggen en hen moeten leren hoe ze met meisjes om moeten gaan”, aldus Nydia.

Het is lastig om tips te geven aan iemand die victim blaming ervaart, maar het is vooral belangrijk om de ervaring niet te bagatelliseren. “Het is belangrijk om te benadrukken dat zo’n ervaring van geweld heel vervelend is, en dat het nooit de schuld van het slachtoffer is – dit gaat namelijk aan je vreten”.

Fotocredits: Bianca Toeps